Tag: blues

Chicago is de stad waar muziekliefhebbers hun hart kunnen ophalen, vooral in de genres blues, soul, gospel en rock-‘n-roll. Aangezien ik dit alles graag hoor ben ik daar geweest om de sfeer te proeven. Neem van mij aan dat het smullen is in zo’n stad, op straat, in metro-stations en clubs hoor je de blues, elektrische blues welteverstaan.

De miljoenen Afro-Amerikanen die gedurende ‘The Great Migration’ tot ver in de jaren zeventig vanuit de zuidelijke staten vluchtten naar de noordelijke brachten hun liedjes en akoestische instrumenten mee om vervolgens in Chicago met geluidsversterkers bekendheid te krijgen, denk aan mensen zoals Willie Dixon, Muddy Waters, Junior Wells en Buddy Guy. En tot op de dag vandaag is de blues nummer één in die grote stad, dat wordt jaarlijks in juni gevierd met het uitstekende gratis driedaagse ‘Chicago Blues Festival‘ in het Grant Park.

Voor het tweede jaar op rij ben ik hier geweest voor de muziek, maar ook voor de stad zelf met de imposante gebouwen. De Willistoren heb ik bezocht en vanaf etage 103 Chicago bewonderd. Het ‘Chicago History Museum’ kostte mij driekwart dag om de geschiedenis een flink deel tot mij te nemen. Natuurlijk wist ik al dat de ‘Dag Van De Arbeid’ (1 mei) en ‘Vrouwendag’ (8 maart) in Chicago zijn ontstaan, maar dat er zoveel sociale strijd heeft plaatsgevonden en nog steeds actueel is had ik niet verwacht. ‘Unite’ (verenig) stond in grote letters op de museumvloer en je duikt als bezoeker in een zee van strijd.

Vooral discriminatie tegen zwarte mensen heeft mij geraakt, tot nu is die tweedeling in de stad te zien vooral in South-Side en West-Side. De zwarte communistische schrijver Richard Wright heeft hierover prachtige boeken geschreven, namelijk ‘Black Boy’ en ‘Native Son’. Journaliste Isabel Wilkerson deed onderzoek naar de vlucht van miljoenen Afro-Amerikanen naar het noorden, zij schreef het boek ‘The Warmth Of Other Suns’ (naar Richard Wright) en won ‘The Pulitzer Prize’ voor dit imposante werk.

Van de voorverkiezingen door de Democraten en Republikeinen heb ik weinig meegekregen. Waar je in Chicago niet onderuit komt is de grote toren van ‘Trump’, u weet wel Donald Trump die zijn racistische praat namens de Republikeinen mag verkondigen in de Verenigde Staten. Je mag toch hopen dat die man niet de nieuwe president wordt, maar ja is het alternatief Hillary Clinton veel beter, ik denk het niet, dan is Bernie Sanders het allerbeste alternatief immers hij komt echt voor de arbeiders- en middenklasse op. Wij zullen het zien in november.

Als lezer zult u begrijpen dat ik vol was van deze reis. En toen kwam ik weer thuis in Zaandam, er lag een stapel post op tafel, de e-mailbox was flink gevuld en er lag een exemplaar klaar van het NHD ‘Dagblad Zaanstreek’ de datum 4 juni met op de voorpagina het artikel ‘Sollicitant op thee bij Faber‘ van journalist Rob Swart. De nieuwsgierigheid kon ik niet bedwingen en las het stuk, een prima verhaal. Journalistiek klopt het uitstekend, al is de suggestie dat ik Swart gesproken zou hebben niet juist, zijn informatie van mijn kant heeft hij van mijn column ‘Zaanstad open de deuren voor alle inwoners‘.

En weer kreeg ik reacties van inwoners uit Zaanstad die mijn verhaal fantastisch vinden en op mij willen stemmen. Keer op keer bedank ik natuurlijk deze mensen, maar moet hen ook uitleggen dat het proces er niet eentje is van open democratie waarbij je kunt stemmen op een burgemeesterskandidaat. Sterker alles gaat achter gesloten deuren en dat is één van de zaken waartegen ik ageer. SP Zaanstad fractievoorzitter Patrick Zoomermeijer meldde zelfs in zijn column ‘Burgemeestersbenoemingen zijn niet meer van deze tijd‘ dat hij als lid van de vertrouwenscommissie 75 jaar zwijgplicht heeft over de huidige sollicitatieprocedure. Eerlijk is eerlijk hij heeft mij ‘niets’ verteld over de gang van zaken en het doet mij goed om te lezen dat ook deze SP’er burgemeestersbenoemingen achterhaald vindt.

Goed lezen is kennelijk een kunst apart, want de Zaanse columnist Nico van den Broek schreef op 16 juni in zijn epistel ‘Zelfs een kritische columnist vindt wel eens zonder zorgvuldig zoeken spijkers op laag water‘ dat het college wederom wat zou hebben: “Het college kan zich weer niet aan de regels houden en moet zijn eigen weg gaan.. Dat was toen ik in Dagblad Zaanstreek las dat burgemeester Faber buiten haar boekje was gegaan door met een kandidaat opvolger te spreken.” Niemand beweerde, dus Rob Swart in de krant niet en ik niet in mijn column voor de SP, dat burgemeester Geke Faber buiten haar boekje ging.

Integendeel ik schreef: “De Commissaris van de Koning had haar de opdracht gegeven om met mij als kandidaat burgemeester kennis te maken en verslag te doen in de vorm van referentie.” En Rob Swart schreef: “Croese moest vorige week op gesprek komen bij Faber, waarbij de burgemeester uitgelegd zou hebben dat de commissaris van de koning haar gevraagd heeft kennis te maken met Croese en van het gesprek verslag te doen.” Tja, en dan ging Nico van den Broek in zijn stukje over tot excuses naar de huidige burgemeester: “Mijn conclusie was dus onjuist. Er valt mevrouw Faber niets te verwijten. Daarvoor mijn verontschuldigingen.” en dat hij Geke Faber vaak arrogant en autoritair vindt optreden. Misschien vindt hij de burgemeester niet aardig, dat moet Nico van den Broek zelf weten, maar het krantenartikel van Rob Swart en mijn column heeft hij totaal niet begrepen bovendien staan er meer feitelijke onjuistheden in Nico’s stukje maar die laat ik verder voor wat ze zijn. Ook Van den Broek ging over tot mondje dichthouden en daar heeft hij normaal gesproken geen last van.

Feit is ook dat ik totaal niets meer vernomen heb van burgemeester Geke Faber, Commissaris van de Koning Johan Remkes en de Zaanse vertrouwenscommissie. Het is doodstil, maar wat wil je met een zwijgplicht van 75 jaar en dat noem ik dan de ‘Zaanse zwijgblues’, geef mij maar de echte ‘Chicago blues’ daar kun je nooit genoeg van horen en krijgen.

‘Rooie Willem’

Zie ook: https://zaanstreek.sp.nl/nieuws/2016/06/zaanse-zwijgblues